Naruto - smoczy pustelnik -12.

 Rozdział 12.

----Naruto----

Przeskoczyłem nad sensei i zderzyłem się kunaiem z jednym napastnikiem. Na ziemię leciało sporo iskier. Żaden z nas nie mógł przepchnąć drugiego, spojrzałem mu w oczy i mnie olśniło. Kojarzyłem ich i te stroje. To z nimi walczyłem, przed wyruszeniem na trening na Żółwią Wyspę.

-Naruto jak się czujesz? – spytała sensei.

Użyłem całej siły i odepchnąłem przeciwnika do tyłu.

-Dobrze – odparłem nie odwracając uwagi od wroga.

-To ty – powiedział mężczyzna.

-Znamy się?

-Próbowałeś nam przeszkodzi, gdy porwaliśmy tamtego faceta ze ślubu,  pamiętasz?

-Deidara – powiedziałem cicho.

-Pamiętasz moje imię, ale ja twojego nie. Chciałbym wiedzieć kogo zabije.

-Nikogo nie zabijesz!

-Zobaczymy!

Machnął jedną ręką, z której wystrzeliło mnóstwo małych ptaków.  Zasłoniłem twarz rękami, ale nic nie poczułem. Gdy otworzyłem oczy zobaczyłem barierę z piorunów. Była duża, ochraniała Idate i Yuki, którzy byli z drugiej strony polany. Gdy usłyszałem jak coś upada odwróciłem się. Sensei upadła na jedno kolano.

-Długo jej nie utrzymam. Uciekajcie!

-Nie. Nie zostawimy cię sensei.

-AAAAAA! – krzyk Idate przerwał nasza konserwację.

Odwróciliśmy się tam, a bariera opadła. Idate leżał przed facetem w pomarańczowej masce. Kunai był w krwi, ale na ciele mojego kolegi nie było śladu krwi. Spojrzałem na ciało Yuki, wokół niej było coraz więcej krwi. Ruszyłem biegiem do nich. Gdy byłem w połowie drogi, za mną nastąpił wybuch. Fala rzuciła mną do przodu, upadłem na brzuch, mocno uderzając głową o ziemię.

Gdy ogłuszenie minęło, odwróciłem się, sensei leżała martwa, jej głowa turlała się po ziemi, w końcu się zatrzymując. Trawa i ziemia zabarwiła się na bordowo od jej krwi. Zrobiło mi się nie dobrze w żołądku, ale powstrzymałem się. Spojrzałem na Idate. Facet w masce trzymał go za gardło w górze, a kunai był wbity w jego pierś.

Gdy zobaczyłem cień nad sobą, podniosłem głowę. Blondyn schylił się i podniósł mnie za ciuchy.

 -Zapamiętaj smarkaczu. Nie wchodź nam w drogę jak ostatnim razem. Jesteśmy zbirami, którzy nie zawahają się zabić dzieciaka, zresztą widziałeś.

-Zabije was – wyszeptałem tak cicho, że wyglądało to tak jakbym ruszał tylko ustami.

-Co?

-Zabije was! – krzyknąłem mu prosto w twarz.

Moją prawą rękę spowił ogień. Zamachnąłem się i uderzyłem go z pięści, powalając go na ziemi. Znowu stanąłem na nogi. Przez chwilę zrobiło mi się słabo, a przed oczami pojawiły się mroczki, ale po kilku sekundach wszystko ustało.

Wściekłość zaczęła brać górę. Ogień spowił całe moje ciało, na ziemi powstał okrąg z wypalonej trawy o średnicy kilku metrów. Obaj stanęli naprzeciw mnie, ale odskoczyli do tyłu, gdy zrobiło im się za gorąco.

-Kim on jest Deidara -sempai!?

-Nie wiem Tobi, ale może być ciekawie.

-----Narracja trzecio osobowa-----

Daidara wsadził ręce do toreb, które miał przyczepione pod płaszczem.  Gdy je wyjął  zamachnął się, a ust, które miał na dłoniach od wewnętrznej strony wystrzeliły małe ptaszki. Naruto  złożył kilka pieczęci, a przed nim powstała ściana z ognia.

-Moje bomby nie tak łatwo spali…

Deidara był pewien, że jego bomby wytrzymają kontakt z ogniem, ale gdy tylko  zderzyły się z obroną Naruto został po nich proch.

-„Rei, daj mi swojej siły” – powiedział telepatycznie do smoczycy.

Jego oczy zmieniły kolor na krwisty, a jego źrenica stała się cienką, pionową kreską. Na jego skórze pojawił się zarys łusek. Jego paznokcie, zmieniły się w pazury, a zęby w kły. Włosy nastroszyły się i stały się gęstsze.

Chłopak przeskoczył przez ogień i dobiegł do Deidary. Uderzył go pięścią w brzuch, tak, że członek Akatsuki skulił się do przodu. Następnie z obrotu kopnął go w twarz. Blondyn poleciał w stronę drzew, a Naruto rzucił się na mężczyznę w masce. Niestety każdy jego atak przechodził przez niego.

-Mnie nie tak łatwo zranić – powiedział poważnie, zakładając ręce na pierś.

-Katon: Ognista Fala!

Cały obszar w promieniu co najmniej trzydziestu metrów uległ całkowitemu spaleniu. Zamiast trawy była goła, czarna ziemia. Na drzewach nie było liści, a konary jeszcze się paliły. Ich kolor stał siec czarny jak smoła.

 Tobi stał w takiej samej pozycji, ale jego płaszcz był w połowie spalony, a jego maska uległa pęknięciu. Było pewne, że jest w szoku, a jego oczy to potwierdzały, mimo maski, było widać, że jego źrenice się rozszerzyły.

Naruto skrzyżował ręce przed klatką piersiową, a na jego dłoniach pojawiły się ogniste szpony. Ruszył biegiem na Tobiego,  który w ostatniej chwili uskoczył przed dwunastolatkiem.

-Dość tego – powiedział poważnie Tobi, łapiąc Naruto za nadgarstki.

Ogień z dłoni blondyna zniknął, a on sam stracił nagle siły do walki. Jego wygląd wrócił do poprzedniego stanu, a jego oczy stały się zamglone. Do Tobiego na wielkim, białym smoku podleciał Deidara.

-Ciekawy dzieciak – powiedział Deidara. – Co z nim zrobimy?

-Nic – odparł niskim tonem i rzucił chłopakiem w głaz, który rozleciał się na kawałki od siły uderzenia.

Przez las szedł siwowłosy staruszek. Podpierał się na lasce, która  wydawała specyficzny dźwięk przy uderzaniu o ziemię. Na sobie miał stare, brudne ubranie przepasane białym sznurkiem. Na lewym oku miał opaskę. Szedł pogwizdując sobie pod nosem. Gdy tylko poczuł smród spalenizny w powietrzu, na jego twarzy pojawił się dziwny grymas. Stanął w linii drzew, przed polaną, która była całkowicie spalona.

-Ech, te dzisiejsze czasy. Ci przeklęci shinobi w końcu doprowadzą do zagłady świata – powiedział do siebie. – Ciekawie, kto tym razem tu walczył.

Staruszek ruszył dalej rozglądając się. Gdy zobaczył wystająca rękę z gruzu podszedł tam.

-Wygląda na rękę dziecka – powiedział do siebie i zaczął odkopywać jak myślał dziecko.

Gdy ruszył kilka kamieni dłoń, zacisnęła się w pięść, a spod gruzu wystrzeliła druga ręka. Po chwili pojawiły się blondwłosy. Gdy Naruto pokazał swoją całą głowę, nabrał dużo powietrza w płuca i zaczął kaszleć. Z ledwością wygrzebał się na powierzchnię, uszedł kilka kroków chwiejąc się na nogach oraz trzymając się za prawą rękę, po czym upadł na ziemię.

Starze patrzył się na to z boku. Pokiwał na boki głową i podszedł do chłopca. Podniósł go i zniknął z nim za drzewami. Godzinę później dotarł do małego drewnianego domku,  po środku polany otoczonej lasem.

Wszedł do środka i położył chłopaka na łóżku. Wstał i przyniósł miskę z wodą i ręcznik. Zmoczył materiał i zaczął przecierać twarz chłopca. Gdy to zrobił zdjął opaskę z jego czoła i położył na szafce nocnej, która stałą przy łóżku.

Zdjął z niego ubrania i zaczął przemywać resztę jego ciała. Gdy to zrobił sięgnął z szafki maść i bandaże. Gdy tylko odkręcił wieczko od maści po całym domu rozszedł się nieprzyjemny zapach.  Po skończonym nacieraniu ran maścią, zabandażował prawie całe jego ciało.

-Ma bardzo silną energię życiową – powiedział do siebie, sięgając jakąś książkę z półki.

Następnie sięgnął coś do pisania i pusty zwój. Usiadł w fotelu przy kominku i zaczął czytać, robiąc jakieś notatki na pustym zwoju.

Zaledwie kilka godzin później Naruto zaczął się przebudzać. Podniósł rękę, aby przetrzeć oczy, ale poczuł tylko delikatny materiał. Natychmiast otworzył oczy i zaczął się rozglądać. Spojrzał na swoje dłonie, które były zabandażowane.

Zatrzymał wzrok na mężczyźnie, który siedział w fotelu przy kominku.

-Gdzie ja jestem?

-O obudziłeś się? – spytał wstając i podchodząc do niego. – Jesteś u mnie w domku. Niedaleko granicy.

-Co… co się… stało?

-Znalazłem cię zakopanego gruzem. Byłeś strasznie poobcierany.

Do Naruto zaczęły wracać wspomnienia z spotkania z Deidarą i Tobim.

-Mój… Team.

-Team? Wybacz, ale nie wyczuwałem energii nikogo innego niż ty.

-Nie żyją – skomentował cicho.

-Połóż się spać, odpocznij.

Naruto położył się na boku i momentalnie zasnął. Obudził się na wieczór. Powodem tego był piękny zapach, który panował w całej chatce. Przez dobrą godzinę, leżał z zamkniętymi oczami, a burczenie w jego brzuchu było coraz głośniejsze.

-Może w końcu otworzysz oczy? – spytał staruszek, a Naruto otworzył oczy.

-Kim w ogóle jesteś?

-Jestem Taruno Masaki, choć od dawna nikt tak do mnie nie mówił.

-Czemu?

-Mało kto wie, jak się nazywam.

-Żyjesz tu całkiem sam?

-Tak.

-Czym się zajmujesz?

-Wykonuję zlecenia dla Lordów Feudalnych lub zwykłych ludzi, którzy mają kasę.

-Żyjesz jak pustelnik – skwitował Naruto.

-Można tak to nazwać. Masz zjedz.

Przed Naruto pojawiła się potrawka z kurczaka z ryżem, warzywami, a wszystko to było polane sosem. Chłopak od razu zabrał się za jedzenie.

-Powiedz mi coś o sobie – powiedział Taruno, gdy blondyn zjadł.

-Nazywam się Naruto Uzumaki Namikaze. Gdy miałem 6 lat, trafiłem do Świątyni Smoka.

-Świątynia Smoka? – powtórzył pytając. – To ta, która została zniszczona jakiś czas temu.

-Tak, jestem jedynym ocalałym. Kontynuując od kilku tygodni mieszkałem w wiosce Chmur, ale nie wiem czy tam wrócę.

-Czemu?

Naruto spojrzał za okno i zapatrzył się w jakiś punkt.

-Po prostu, nie czuję się w niej dobrze.

-Rozumiem.

Gdy skończyli rozmawiać, Naruto dostał jakieś ubranie od Masakiego i wyszedł na dwór.

-„Czemu oni zginęli?” – spytał się w myślach, siadając pod drzewem.

Myślał, że Rei się odezwie, ale nic. Jego lokatorka, odzywała się coraz rzadziej.

Spojrzał na Taruno. Ćwiczył na środku polany walkę kataną. Jego ruchy były płynne i precyzyjne. Mimo wielu wiosen, takie ćwiczenia raczej nie sprawiały mu trudności.

-Ka…tana – powiedział cicho, kładąc się na plecach. –Katana! – krzyknął zrywając się z ziemi.

-Stało się coś? – spytał Masaki, przerywając trening.

-Moja katana, została na tamtej polanie – wyjaśnił szybko.

-Kupisz sobie drugą.

-Nie, to nie była taka zwykła katana. Musze ją odzyskać.

-Cóż, każda katana nie jest zwykła, bo każda jest inna, ale miecz to miecz.

-Nic nie rozumiesz, to miecz ze Świątyni Smoka.

-W Świątyni Smoka, był jakiś miecz?

-Tak – odparł trzeci głos.

Obaj odwrócili się, by spojrzeć na rudowłosą dziewczynę, mniej więcej w wieku Naruto. Jak zwykle miała na sobie żółtą sukienkę i duży kapelusz w tym samym kolorze. Jej czerwone oczy przeraziły Masakiego, ale nie dał po sobie tego poznać.

W rękach trzymała długi przedmiot, który był zawinięty w ciemny materiał, związany sznurkiem. U góry było widać tylko otwartą paszczę smoka. Naruto od razu do niej podbiegł  odebrał miecz.

-Dziękuję.

-Musisz go pilnować, nie łatwo było go znaleźć, a dopiero odzyskać od bandytów.

-Kim jesteś? – spytał hardo Taruno, przyjmując pozycję do ataku. – Bo na pewno nie człowiekiem.

-Jestem Rei, Taruno Masaki.

-Skąd znasz moje imię?

-Byłeś przyjacielem Takashiego, gdy podróżował po świcie zdobywając wiedzę o smokach.

Naruto przyglądał się temu, trzymając miecz w dłoniach.

-Kim ty jesteś? – powiedział lekko zdenerwowany Masaki.

-Jestem Rei. Jestem smokiem,  który był w Takashim.

Twarz Taruno zmieniała wygląd z sekundy na sekundę. W końcu pojawiło się na niej niedowierzanie. Jego wzrok zastygł na dziewczynie, a usta otworzył najmocniej jak mógł.

-Nie… nie wierzę.

-Wybacz, ale ja już musze odpocząć.

Dziewczyna została okryta ogniem, który oślepił wszystkich. Gdy światło ustąpiło, jej nie było, a w miejscu gdzie stała był wypalony krąg.

-Czyli, że teraz ty jesteś… - zaczął, ale Naruto przerwał mu skinieniem głowy.

----Kilka lat później----

Drogą przez lasy szły dwie osoby. Jedną był starzec, z wyglądu można było powiedzieć, że czas go nie oszczędzał. Na jednym oku miał opaskę, a na twarzy mnóstwo zmarszczek. Miał strój pustelnika i gruby, czarny płaszcz. Idąc podpierał się na drewnianej lasce.

Drugą osobą był siedemnastoletni mężczyzna. Miał spiczaste blondwłosy i niebieskie oczy. Swój strój chował pod czarnym płaszczem. Na plecach miał katanę, która była owinięta w materiał związany czarnym sznurkiem.

-Naruto, czas abyśmy się rozstali – powiedział Taruno, gdy doszli do miejsca, gdzie droga rozdzielała się na dwie.

-Dziękuję, za to co dla mnie zrobiłeś – powiedział chłopak kłaniając się nisko.

-Jeśli to pomoże ci go pokonać, nie musisz mi dziękować.  Tą ścieżką dojdziesz prosto do Kraju Fal, gdzie mieszka twój cel. Przez te kilka lat nauczyłem cię wszystkiego co umiałem oraz przekazałem ci wszystkie moje kontakty.

-Na pewno z nich skorzystam.

-Pamiętam nasze spotkanie, byłeś wtedy nastolatkiem, a teraz jesteś mężczyzną. Pozdrów Rei ode mnie i pamiętaj, że bycie najemnikiem niesie konsekwencję, jak nie w bliższej przyszłości to w dalszej.

-Dziękuję za radę.

Po pożegnaniu rozeszli się w swoje strony. Od teraz Naruto przejął fach po nauczycielu zostając najemnikiem.