Naruto - smoczy pustelnik -25.

Przepraszam za zwłokę, ale mam napięty grafik i nie mam czasu na pisanie. Nie wiem, kiedy uda mi się napisac kolejny rozdział, więc pewnie będziecie musieli poczekać.

 Rozdział 25.

Nastał nowy poranek. Ludzie w małej wiosce na północ od Ruin Wioski klanu Uzumaki, dopiero budziło się z błogiego snu. Wioska była położona w dolinie między dwoma górami. Obok niej płynęła rzeka.

 Równo z godziną 7 przez bramę wioski przebiegło kilka osób. Było widać, że bardzo im się spieszyło. Wioska była mała, ale był tu szpital i lekarz, który cieszył się dobrym mianem na świecie. Gdy tylko pokonali kilka uliczek i dotarli do szpitala, wbiegli do niego, jakby się w nim paliło.

Pielęgniarki, które były w recepcji, aż podskoczyły z zaskoczenia.

-Co to ma znaczyć!? – krzyknęła jedna z nich. – To szpital! – wydarła się na nich gniewnie.

-Pomóżcie mu! – krzyknęła rudowłosa kobieta, pokazując na nieprzytomnego blondyna na plecach mężczyzny. – Jest ciężko ranny.

-Wózek! – krzyknęła znowu kobieta, ale tym razem nie na przybyłych.

Po kilku sekundach drzwi otworzyły się z hukiem, a z Sali wybiegła pielęgniarka z wózkiem. Itachi posadził na nim Naruto, który po chwili zniknął z dwoma kobietami za drzwiami.

-Na piętrze jest bar, gdzie możecie poczekać.

Cała czwórka przez chwilę stała tam, ale po uzgodnieniu kilku spraw, udali się do baru, gdzie usiedli przy jednym stoliku.

-Wiedziałem, że Orochimaru coś musi kombinować – warknął Itachi.

-Ja też to wiedziałem, cholerny gad – dodał Nagato.

-Oby wyszedł z tego cało – powiedziała Konan.

-Wyjdzie – odparła Rei. – Na pewno.

-Ta rana nie była mała. Przez pewien czas może mieć niedowład ręki – dodał Uchiha.

-Bardziej się martwię, czy w jego ciele nie ma żadnej trucizny – powiedział Nagato.

Czas mijał im strasznie wolno. Każdy był pogrążony w swoich myślach, a najgorzej miała Rei. Kobieta będąc połączona z Naruto odczuwała część bólu co on. Ta część była bardzo mała, teoretycznie nie powinna nic czuć, a w tej chwili odczuwała ból jakby po uderzeniu pięścią.

Gdy wybiła 12, Nagato nie wytrzymał i wstał od stoliku. Podszedł do okna i zaczął wpatrywać się w niebo. Ręce zacisnął w pięści, tak mocno, że prawie przebił sobie skórę paznokciami. Nagle poczuł dziwne mrowienie na palcu, na którym miał pierścień Akatsuki.

-Musimy wracać – powiedział odwracając się do reszty.

W tej chwili do baru wszedł lekarz. Na głowie miał niebieską chustkę zakrywającą jego włosy. Na twarzy miał pokaźną brodę. Na sobie miał niebiesko-białe ubranie, lekko brudne we krwi.

 -Wasz znajomy jest w ciężkim stanie. Zaleczyłem ranę na barku, ale w jego organizmie jest nieznana nam trucizna.

-Wiedziałem – powiedział do siebie  Nagato.

-Jeśli nie znajdziemy jakiegoś wyjścia umrze w ciągu tygodnia – poinformował ich lekarz.

-Co możemy zrobić? – spytała rudowłosa.

-Nie mam potrzebnej wiedzy na temat trucizn. Jedynym wyjściem jest Tsunade Senju.

-Wnuczka Pierwszego Hokage – powiedział czarnowłosy.

-Tak. Dwa dni temu była w naszej wiosce, słyszałem, że zmierza do Konohy. Wasz przyjaciel leży w Sali numer 2.

Lekarz odwrócił się i opuścił bar. Gdy wyszedł wszyscy zaczęli dyskutować. Dopiero po kilku minutach, niebieskowłosej udało się wszystkich uspokoić.

-Musimy wracać – powiedziała Konan. – Inaczej wszystko szlag trafi.

-Idźcie – powiedziała Rei. – Ja wyruszę w stronę Konohy, jeśli uda mi się ją dogonić, za nim dotrze do wioski, może uda mi się ją nawrócić.

-A co jeśli ci się nie uda? – spytał Itachi podniesionym głosem.

-Cos wymyślę.

-Dobra. Powodzenia – powiedział Nagato  i zniknęli w kłębie dymu.

Rei również opuściła bar. Po głowie ciągle chodziło jej imię wnuczki Boga Shinobi. W tym zamyśleniu dotarła do Sali, gdzie leżał Naruto. Stanęła przed łóżkiem i wpatrywała się w jego twarz. W tej chwili odczuwała wiele uczuć, czuła ciepło w swoim ciele i to nie tylko przez to kim jest.

Zacisnęła mocno dłonie na metalowej rurce, o którą się opierała. Gdy ją puściła, zobaczyła wgniecenie,  które zrobiła

-Uratuję cię – powiedziała cicho i zniknęła w słupie ognia.

Pojawiła się kilometr od wioski i natychmiast ruszyła biegiem w kierunku Konohy.

Leśną ścieżką szła blondwłosa kobieta o duży biuście. Na sobie miała granatowe spodnie i zielony płaszcz. Na czole miała coś przypominające mały diamencik.  Obok niej szła brunetka w czarnym kimono. Na rękach miała małą świnkę.

-Tsunade-sama – zaczęła brunetka.

-Tak Shizune? – odparła blondyna.

-To co pisał Jiraya-sama w liście o synu Yondaime Hokage. To prawda?

-Niestety tak. – odparła wnuczka Pierwszego spuszczając wzrok. – Choć nie chcę mi się w to wierzyć, że naprawdę on taki jest.

-Dlatego idziemy do Konohy?

-Tak. Minato chcę mieć mnie pod ręką jeśli dojdzie do walki.

-Kushina-san, pewnie przewraca się w grobie. Syn chce zabić ojca.

-Shizune! Nie powinnaś tak paplać. Nie wiemy co się stało, że Naruto tak się zachowuje.

Na szczęście Tsunade zobaczyła bramę wioski i przestała krzyczeć na swoją uczennicę. W bramie czekało kilka osób, w oddali poznała długie białe włosy i blondwłosy. Była pewna, że to Jioraya i Minato. Gdy były kilka metrów przed bramą, sanninka wyczuła kogoś za sobą. Stanęła i odwróciła się, podobnie zrobiła Shizune.

Przed nimi stała rudowłosa kobieta. Dyszała, a po jej twarzy spływały kropelki potu. Ubrana była w czarne getry i ciemną bluzę. Na plecach miała miecz z rękojeścią w kształcie paszczy smoka z czerwonymi ślepiami.

-Kim jesteś? – spytała blondynka, ale nie dostała odpowiedzi.

-Czy to ty jesteś Tsunade Senju? – spytała prostując się, a do Tsunade doszli dwaj mężczyźni z bramy.

-Kim jesteś i jak przedostałaś się przez barierę?! – spytał głośno Hokage, wychodząc przed szereg.

-Potrzebuję twojej pomocy – powiedziała do blondynki, ignorując pytanie Yondaime. – Mój przyjaciel został zatruty przez Orochimaru.

Na dźwięk imienia starego przyjaciela Tsunade i Jiraya doznali szoku. Minato dał znak ukrytym shinobi, aby otoczyli kobietę. Sześciu członków Anbu stworzyło krąg wokół rudowłosej.

-Nie… nie mogę – odparła Tsunade.

-Proszę. Pani musi nam pomóc.

-Jak się nazywa twój przyjaciel – powiedział białowłosy.

Oczy Rei rozszerzyły się ukazując swój kształt. Spojrzał na Hokage i nie wiedziała co powiedzieć.

-Te oczy – powiedział cicho Jiraya.

-Demon – wyszeptała przerażona Shizune.

-Brać ją! – krzyknął Yondaime.

-Nie mam czasu na twoje pieski! – krzyknęła rudowłosa.

Wokół jej rąk pojawił się ogień. Zrobiła obrót na pięcie, a ogień wystrzelił tworząc dwa strumienie, które odepchnęły Anbu. Członkowie elity padli nie przytomni kilkanaście metrów od Rei.

-Proszę tu chodzi o Naruto – powiedziała już spokojnie Rei.

-Na…Naruto – powiedział zdumiony Yondaime.

-Jeśli nam nie pomożesz to on zginie.

-Nie! Nie pomogę komuś kto źle życzy wiosce – odparła Tsunade, dając jasno do zrozumienia, że to koniec rozmowy.

Odwróciła się do niej plecami i zaczęła iść w stronę wioski.

-Myślałam, że Konoha to dobra wioska, ale widać Naruto ma racje. Jesteście siebie warci, najpierw sami sobie nastawiacie Naruto przeciw wam, a teraz nie chcecie mu pomóc – powiedziała Rei z pogardą w głosie i biegiem opuściła bramę wioski.

-Minato co ona miała na myśli? – spytała Tsunade.

-Cóż – zaczął blondyn ze smutkiem w głosie. – Naruto stał się tak przez moje zachowanie. Znienawidził mnie i wcale mu się nie dziwię. Chce mnie zabić.

-Ale jeśli umrze – zaczął Jiraya. 

-Tsunade proszę pomóż mu – powiedział Minato, łapiąc dłonie blondynki. – Uratuj go.

-Ale skoro on chcę cię zabić, to lepiej będzie jeśli to on umrze – powiedziała patrząc prosto w oczy Hokage. – Minato czy ty?

-Tak. Kocham go, wiem, że mi nie przebaczy, ale mimo to chce aby żył.

-Dobrze – odparła w końcu blondynka. – Shizune ruszamy! Musimy ją dogonić.

-Tak jest Tsunade-sama.

Kobiety od razu ruszyły biegiem, aby dogonić rudowłosą przyjaciółkę syna Hokage. Minato i Jiraya patrzyli w ciszy w znikające dwa cele.

-Jestem pewny, że to z nią podróżował, gdy go spotkałem w Kraju Fal – powiedział sanina, ale jego uczeń go nie słuchał.

Minato był pogrążony w swoich myślach. Rozmyślał nie tylko co się przed chwilą stało, ale co się stanie, gdy spotka swojego pierworodnego.

-„Jeśli to cię uszczęśliwi to jestem gotów umrzeć” – pomyślał odwracając się w stronę wioski. – Wezwij po nich medyków – rozkazał swojemu mistrzowi i zniknął w Żółtym Błysku.

Tsunade i Shizune dogonili Rei, po kilku godzinach. Na szczęcie saninki i jej uczennicy, Rei zatrzymała się, na polanie, aby odpocząć. Po szybkiej wymianie zdań, ucieszona rudowłosa prowadziła wybawienie dla swojego przyjaciela.

Kilka następnych dni było ponurych. Dotarcie do wioski między dwoma górami nie było wielkim wyzwaniem. Prawdziwe wyzwanie zaczęło się, gdy Tsunade wzięła się za leczenie zatrutego. Kobieta zajęła się tym od razu, gdy dotarli do wioski. Nawet nie przyglądała się mężczyźnie, nie miała na to czasu.

Shizune biegała w kółko podając lub przynosząc rzeczy, które chciała saninka. Rei stała w kacie  i czekała. Lewą ręką trzymała się za prawe ramię, a jej twarz wyrażała smutek.

W końcu po kilku godzinach Tsunade przystąpiła do ostatniego etap, który miał pozbyć się resztek trucizny z ciała blondyna. Wstrzyknęła do jego ciała antidotum.

-Teraz pozostało tylko czekać – powiedziała opadając na krzesło.

Przekręciła głowę, aby spojrzeć na twarz syna Yondaime. Wyglądał tak samo jak  ojciec, tylko miał dłuższe włosy. Shizune również zapatrzyła się w mężczyźnie siadając na wolnym krześle pod ścianą z drugiego końca Sali. Rei osunęła się po ścianie i usiadła na podłodze.

Kobiety tak się zamyśliły, że nie zauważyły, że zrobiło się już ciemno. Równo z wybiciem północy, Naruto zaczął mrużyć oczy, aby po kilku sekundach je otworzyć. Najpierw patrzył się tylko w sufit. Gdy chciał przekręcił głową w lewo syknął z bólu.

-Nie ruszaj się – powiedziała Tsunade. – Ból po ranie w braku, będzie ci doskwierał przez kilka dni.

Blondyn przekręcił głowę w prawo, aby móc spojrzeć na rozmówczynię. Gdy ujrzał blondwłosą kobietę doznał szoku. Jego oczy rozszerzyły się, a jego usta otworzyły się lekko.

-Ja je sprowadziłam – powiedziała Rei. – To był jedyny ratunek.

-On wie? – spytał ochrypniętym głosem.

Rudowłosa domyśliła się, że chodzi o jego ojca.

-Wie – odparła kiwając głową.

Naruto wrócił do patrzenia na sufit, z jego wyrazu twarzy można było wyczytać, że nie jest z tego zadowolony.

-Może w końcu nadszedł czas, abyś się z nim pogodził – zaproponowała Rei, podchodząc do łóżka.

-Ni… - zaczął przerywając kaszlem. – Nigdy.

-Naruto, wiem, że zachował się według ciebie nie właściwie, ale w głębi serca czuję, że ty go…. – przerwała, aby spojrzeć w niebieskie oczy – kochasz.

Wypowiedź Rei zszokowała Tsunade, jak i jej uczennicę.

-Nie masz mu tego za złe…

-Nie chcę tego słuchać! – krzyknął blondyn ochrypniętym głosem.

Naruto zerwał się z łóżka i w mgnieniu oka poodpinał kabelki przyczepione do swojego ciała. Nim jednak uciekł, saninka dzięki swojej sile usadziła go, powodując silny atak bólu z okolicach barku.

-Siedź. Nie wolno ci się ruszać.

-Nie będziesz mi rozkazywać – burknął Naruto, rozpoczynając wojnę na gorszy wzrok.

-A właśnie, że będę! Minato kazał mi cię uleczyć i zrobię to nawet jeśli tego nie chcesz.

-„Kazał jej mnie uzdrowić?” – spytał sam siebie blondyn.

Jego oczy znowu się rozszerzyły, ale tylko na sekundę. Szybko się ogarnął, a na jego twarzy znowu była tylko obojętność.

-Nie obchodzi mnie to. Jego rozkazy nie sięgają mnie. Jednie co może zrobić  to rozkazać mnie zabić – powiedział wstając z łóżka.

Ta odpowiedź kompletnie zbiła z tropu Tsunade. Kobieta nie wiedziała co mu odpowiedzieć.

-Ale… - zaczęła, ale spostrzegła się, że mężczyzny już nie ma w Sali.

Kobiety zostały same. Shizune wpatrywała się w swoją mentorkę, myśląc co teraz będzie. Natomiast Rei stała zszokowana takim zachowaniem Naruto. Rudowłosa zastanawiała się czemu blondyn tak się zachował. Doskonale wiedziała co czuje syn Yondaime, ponieważ są połączeni, ale mimo to nie mogła rozgryźć Uzumakiego. Po kilkunastu sekundach Rei opuściła salę, w celu znalezienia Namikaze.  

Naruto mając na sobie tylko swoje spodnie wybiegł ze szpitala. Odbiegł od budynku na kilkanaście metrów i zatrzymał się. Zaczął się rozglądać, próbując zrozumieć, gdzie się znajduje.

-Naruto czekaj! – krzyk dochodzący od strony szpitala zwrócił jego uwagę.

-Co? – spytał, gdy Rei dobiegła do niego.

-Czemu… czemu tak się zachowujesz?

-Ponieważ taki jestem – odparł odwracając się do niej plecami.  – I nie zmienisz tego, nieważne jak byś się starała.

-Wiem, jaki jesteś uparty – odparła uśmiechając się. – Co zrobisz z nimi? – spytała spoglądając w okno, w którym stała Tsunade.

-Nic, niech sobie robią co chcą.