Naruto-smoczy pustelnik - 22.

Wielkie dzięki za te ponad 43 tysiące wyświetleń, przy zaledwie (teraz) 22 rozdziałach. Bardzo mnie to cieszy i motywuje do pisania :). Następny rozdział może pojawić się dopiero mniej więcej za półtora tygodnia. W Piątek mam urodziny i wiecie.

Zapraszam do czytania.

Rozdział 22.

Nastąpił wielki wybuch, który zmiótł wszystko w okręgu kilkudziesięciu metrów. Minato w ostatniej chwili teleportował się do reszty na dachu budynku, który jako jedyny przetrwał dzięki robakom Shiby. Wszyscy ludzie podbiegli do krawędzi budynku i czekali, aż dym odsłoni im widok. Nagły strumień fioletowego promienia wystrzelił w niebo, rozpędzając dym.

Wszyscy mogli zobaczyć jak Naruto stoi na krawędzi wielkiego krateru. Na samym środku dołu leżał Mukade, z którego właśnie wystrzelił promień. Zaczął się zmniejszać, a zbroja z lalek rozpadła się na proch. Miasto pokryła fioletowa poświata od promienia. Minato skoczył do Uzumakiego.

-Zaraz powinniście wrócić do swoich czasów – powiedział Minato.

-Mam taką nadzieję – odparł odwracając się w jego stronę.

Przyszły Hokage zerknął kątem oka na prawą rękę Naruto. Była cała poharatana i spływała po niej strużka krwi. W dłoni ściskał jakiś przedmiot.

-Co to?

-Kamień, którym kontrolował Ryumyaku – powiedział Naruto wyciągając rękę i pokazując czerwony kamień.

Gdy usłyszeli kroki za sobą odwrócili się. Za nimi stała Suzuko, w jej oczach były łzy, a dłonie trzymała przy klatce piersiowej.

-Nic ci nie jest? – spytał Naruto lekko się uśmiechając.

Jego zmrok stał się zamglony, a ciało zaczęły przechylać do przodu. W ostatniej chwili Minato uratował syna przed spotkaniem twarzą w twarz z ziemią. Ułożył chłopaka na plecach. Suzuko od razu dobiegła do brata i upadła na kolana obok niego.

-Spokojnie tylko zemdlał – powiedział Minato.

Nagle ciało Naruto i Suzuko zaczęło świecić jasną  poświatą.

-Wracacie do swoich czasów – powiedział Minato uspokajając córkę.

Zerwała się do siadu, gdy tylko się ocknęła. Zaczęła się nerwowo rozglądać. Leżała w namiocie w swoim śpiworze. Z otworu wpadało światło z ogniska. Dziewczyna założyła swoją bluzę i wyszła.

-Suzuko już nie śpisz? – spytał Kakashi, który trzymał wartę. – Jak się czujesz?

-Głowa mnie boli i trochę kręci mi się w głowie.

-Usiądź.

-Co się stało?

-Gdy to światło znikło leżeliście nieprzytomni. Naruto jeszcze się nie obudził, był kompletnie pozbawiony chakry. Co się tam stało?

Blondynka zaczęła patrzeć na ognisko, próbując sobie cos przypomnieć.

-Nie… nie wiem. Nic nie pamiętam.

-Dziwne – powiedział cicho Hatake. – Idź połóż się spać – rozkazał, a dziewczyna posłusznie poszła do namiotu.

Syn Białego Kła zaczął wpatrywać się w ognisko. Ciągle myślał o tej misji, która była bardzo dziwna. Panowała cisza, jedynie kilka świerszczy grało swoja muzykę oraz ognisko. Zaledwie parę minut później, z innego namiotu wyszedł Naruto. Po jego ruchach było widać, że kręci mu się w głowie.

-Co… się… stało? – spytał doczłapując się do ogniska. – Ale mnie łeb boli.

-Gdy światło zniknęło, leżeliście nie przytomni, ty byłeś pozbawiony chakry, a Mukade nieźle obity.

-Obity? – powtórzył Naruto. – Nic nie pamiętam.

Chłopak potrząsnął lekko głową na boki, po czym spojrzał Kakashiemu w oczy.

-Gdzie on jest?

-Tam – odparł pokazując drzewo za sobą.

Naruto wziął patyk z ogniska i podszedł do nieprzytomnego nukenina. Przybliżył płonący patyk i zaczął go oglądać.

-Nieźle obity – powiedział Naruto wracając do Hatake.

-Co się tam stało? – spytał Hatake. – Też nic nie pamiętasz? – spytał, gdy odpowiedź nie nadchodziła.

-Ona też…? – zaczął pytanie, ale Hatake przerwał mu kiwnięciem głowy.

-Wiesz, że powinienem zabrać cię do Konohy.

-Nie zrobisz tego. Chociażby dla dobra Suzuko.

-Wiem. Doszło by do walki, a wtedy byliby w niebezpieczeństwie – powiedział patrząc uważnie w niebieskie oczy.

-Po za tym – zaczął wstając. – Powiedz mu, że wkrótce się spotkamy.

-Kiedy?

-Wkrótce. Prędzej niż ci się zdaje, a wtedy – przerwał przekręcając głowę, aby Hatake mógł zobaczyć jego pół twarzy. – Nie będzie to miłe spotkanie.

Naruto wszedł do namiotu i dopiero się spostrzegł, że Rei w nim spała. Na jego czole pojawiły się krople potu, a mózg zaczął pracować na najwyższych obrotach. Przez chwilę zastanawiał się co robić. W końcu pokręcił głową i odrzucił niepotrzebne myśli.

Zaczął pakować swoje rzeczy do plecaka. Na końcu szturchnął Rei.

-Czego chcesz Naruto – powiedziała zaspanym głosem nie otwierając oczu.

-Wstawaj. Ruszamy – powiedział i wyszedł z namiotu.

Podszedł do ogniska i zapieczętował plecak do zwoju, który wylądował w specjalnym pasie do zwoi.

-Zabieram go do Lorda – powiedział i ruszył do więźnia.

Odciął go od drzewa i zaciągnął do ogniska.

-Nie pogadasz z nią? – spytał Kakashi.

-Lepiej będzie jeśli o mnie zapomni.

-Czemu? Jej też nienawidzisz?

-Słuchaj Kakashi – powiedział lekko podniesionym głosem. – To nie jest tak, że nienawidzę całej wioski. Obaj wiemy, że Yondaime dał dupy, on nie wioska, Suzuka czy jej matka. Jak się do mnie przywiąże to zacznie się kłócić z Hokage.

-Nie rozumiem – przerwał mu Hatake.

-Wprawdzie mógłbym do tego dążyć, aby Suzuka znienawidziła ojca, ale ja chcę aby to on tylko cierpiał, nikt inny.  Więc przekaż mu i każdemu, jeśli Hokage chce, aby nikt nie ucierpiał, niech stawi mi sam czoła, albo sam o to zadbam.

-Rany Naruto musisz tak krzyczeć? – spytała Rei wychodząc z namiotu. – Wiem, że nie jestem człowiekiem i nie potrzebuje snu, ale to takie fajne uczucie nic nie robić.

Kakashi doznał nie małego szoku. Przez cały czas wpatrywał się w Rei.

-Jak to nie jest człowiekiem?

Blondyn zgromił przyjaciółkę wzrokiem, po czym spojrzał na siwowłosego.

-Nie ważne. Rei ruszamy.

Złapał Mukade za resztki ubrania i zarzucił go sobie na plecy. Po kilkunastu sekundach zniknęli, gdzieś w lesie.

Rano, gdy słońce wstało, genini z Teamu 7 obudzili się i wyszli ze swoich namiotów. Gdy to zrobili zobaczyli jak ich sensei czyta swoją pomarańczową książeczkę, siedząc przy dogaszającym ognisku.

-Wstaliście już? – spytał Hatake, nie odwracając wzroku od lektury.

-Gdzie oni są?  - spytał Uchiha, zauważając brak jednego namiotu.

-Wyruszyli w nocy. My też zaraz ruszamy do Konohy.

-Jak to wyruszyli w nocy? – spytała niedowierzając córka Yondaime.

-Wiem, że byś chciała pobyć z bratem, ale to nie jest dobry pomysł.

-Niby czemu, jest moim bratem! – krzyknęła zdenerwowana dziewczyna.

-Posłuchaj, on nie jest jednym z nas. Może być niebezpieczny…

-Nie! Chcesz mi namieszać w głowie, a by zwrócić mnie przeciw niemu! – krzyknęła i zaczęła biec w kierunku lasu.

-Suzuko czekaj! – krzyknął Kakashi. – Sprzątnijcie obóz.

Hatake ruszył za dziewczyną. Po zaledwie minucie był kilkanaście metrów za nią.

-Suzuko czekaj!

-Nie! Zostaw mnie!

Kakashi widząc, że nic tak nie zdziała odsłonił Sharingana i rzucił obok niej kunaia. Gdy ta odwróciła się i spojrzała w oczy senseia, została złapana w Genjutsu. Zaczęła spadać w dół, ale Hatake zdążył ją złapać.

-Ehh. Same problemy z tą młodzieżą – powiedział do siebie, niosąc ją na plecach.

Po kilku minutach dotarł do miejsca, gdzie był ich obóz. Zastał tam dwójkę geninów siedzących na trawie przy plecakach.

-Bierzcie sprzęt, wyruszamy – powiedział Hatake, zwracając na sobie ich uwagę.

-Co jej jest? – spytała Sakura.

-Uśpiłem ją Genjutsu – wyjaśnił poprawiając ją sobie. – Musimy coś z tym zrobić.

-Ale co? – spytał Sasuke. – Odkąd poznała tego całego Naruto, zmieniła się.

-Minato-sensei na pewno coś zrobi. Tak dłużej być nie może.

-Chcecie sprawić, aby była przeciw niemu – spytał Sasuke, który trochę ją rozumiał.

-Porozmawiamy w wiosce – odparł ignorując wypowiedź Uchihy.

Droga do wioski minęła im spokojnie. Gdy Suzuko obudziła w połowie drogi do wioski, nie odzywała się do nikogo. Cały czas miała naburmuszoną minę, a na każda próbę rozpoczęcia rozmowy odpowiadała coś złowrogo i cicho.

Gdy tylko ujrzeli wysokie mury wioski, odetchnęli z ulgą w duchu, a szczególnie Kakashi. Dla niego oznaczało to koniec zmartwień. Przeszli prze nią bez problemów i ruszyli do budynku administracyjnego.

Po kilkunastu skokach po dachach dotarli do celu. Potem długie schody i korytarz, na którym końcu znajdował się gabinet Hokage. Już w połowie korytarza, było słychać krzyki z gabinetu Yondaime.  Hatake zapukał i otworzył drzwi. Genini weszli do środka, a za nimi wszedł jonin.

W gabinecie były cztery osoby. Minato, który oczami wertował papiery, a uszami słuchał starszyzny, która ciągle narzekała. Głównie robiła to Starsza, ale Starszy i Danzo też dodawali swoje trzy grosze.

Gdy weszli wszyscy ucichli i zwrócili swoją uwagę na Drużynie 7. Minato posłał uśmiech córce, która nie zwróciła na to uwagi, co go zaniepokoiło.

-Jak misja Kakashi?

-Zakończona sukcesem, ale nie obyło się bez komplikacji.

-Problemy z najemnikiem od Lorda?

-I tak i nie. Najemnikiem od Daimyo okazał się być… Naruto.

-C…co?

-Już opowiadam – zaczął Hatake i streścił wszystko co się wydarzyło. – W nocy, gdy pełniłem wartę, obudził się wyszedł z namiotu. Nawiązała się krótka rozmowa, podczas, której powiedział, że wkrótce przybędzie do wioski.

-Naprawdę? – spytała Suzuko.

-Niestety tak.

-Czemu niestety? – zapytał Starszy.

-Powiedział, że nie będzie to miłe spotkanie. Czuję, że chce stoczyć z tobą walkę Minato-sensei, a każdy, który mu wejdzie w drogę może źle skończyć.

Oczy Suzuko rozszerzyły się tak jak i jej ojca.

-To jest wyraźna groźba dla wioski. Minato twój syn jest niebezpieczny! – zaczęła krzyczeć Starsza.

-W zupełności się zgadzam – dodał Danzo.

-Gdy dojdzie do walki, będziesz musiał go zabić! – dodał Starszy, powodując kolejny szok u zebranych.

Yondaime nie słuchał co mówili odkąd dowiedział się kolejnym spotkani jego dzieci.

-Wyjdźcie! – rozkazał, zaskakując tym starzyznę. – Suzuko ty zostań – rozkazał Hokage.

Wszyscy posłusznie opuścili gabinet Hokage, zostawiając go samego z córką.

-Czy… - zaczął, nie wiedząc do końca jak skleić zdanie. – Czy on coś ci mówił, dawał…

-Nie. O tym, że to on dowiedziałam się chwilę przed tym jak pochłonął nas ten dziwny promień. Nie wiem co się stało, gdy byliśmy w nim, nic nie pamiętam. Gdy się obudziłam on już wyruszył – odparła wcześniej siadając na sofie.

Minato odetchnął z ulgą, ale mimo to nadal był zmartwiony, co pokazywał wyraz jego twarzy.

-Tato… -zaczęła Suzuko, patrząc w oczy ojca. – Co takiego się wydarzyło, że mój brat uciekł i chce z tobą walczyć?

Namikaze spodziewał się tego pytania, odkąd dowiedział się, że jego dzieci się spotkały. Przez kilka minut panowała cisza, w której Hokage dobierał odpowiednio słowa.

-Popełniłem dużo błędów…

-Każdy je popełnia, ale to pewnie nie przez nie uciekł.

-Masz rację – przyznał jej rację, zdajać sobie sprawę, że jego córka rozumie więcej niż mu się wydaję. –Gdy Kushina zmarła, załamałem się. Na początku robiłem wszystko, aby Naruto miał jak najlepiej, ale z czasem zaczęło mi przybywać coraz więcej obowiązków, a jego charakter był taki sam jak u matki. Dlatego, żeby nie przypominać sobie o jej stracie zacząłem coraz mniej przebywać przy nim. Reszty pewnie możesz się domyśleć.

-Czyli, że nie było ciebie przy nim jak przy mnie?

-Tak – odparł odwracając się w stronę okna. – Nie było mnie, nie okazywałem mu uczuć jakich potrzebował, nie trenowałem z nim, nie odprowadzałem do Akademii.

-Czemu tego nie naprawisz? – to pytanie zdziwiło Hokage.

-Jest na to za późno – odparł wzdychając.

-Jeśli z góry tak uważasz, to nie nigdy nie powinieneś zostać Hokage – powiedziała i wyszła z gabinetu.

Minato został sam, był w kompletnym szoku. Po długim zastanowieniu się przyznał córce rację. Otworzył szufladę i wyciągnął z niej zdjęcie, które przedstawiało na oko czteroletniego chłopczyka. Przejechał opuszkami palców po jego twarzy, a z jego oczu popłynęły łzy.

------Kilka dni później------

Naruto powalił ostatniego przeciwnika na ziemię i rozejrzał się po polanie. Wszędzie walały się ludzkie ciała, które były w czarnych znakach. Ich ubrania były spalone albo poszarpane, ale każdy z nich jeszcze dychał.

 Między ich ciałami walały się tony żelastwa, które było niedawno bronią. Większość z nich była stopiona albo połamana. W każdym bądź razie nie nadawała się do niczego.

-Ciekawy pokaz – powiedział ktoś z za pleców blondyna.

Naruto odwrócił się i zobaczył zakapturzonego człowieka siedzącego na wielkim głazie. Miał na sobie brązowy płaszcz. Kaptur zasłaniał całą głowę, jedynie okulary, które było widać odbijały promienie słońca.

-To twoi ludzie?

-Nie, byli mojego pana, który chce cię zobaczyć.

-Nie zbyt miłe powitanie.

-Musieliśmy cię sprawdzić, teraz możesz się z nim spotkać.

-Skoro to on chce mnie widzieć, niech sam do mnie przyjdzie.

-Mój pan może ci zaoferować bardzo dużo synu Yondaime.

-Skąd wiesz kim jestem?

-Mój pan wie dużo. Jeśli do niego przyjdziesz dowiesz się więcej niż byś chciał i dostaniesz od niego wielką moc.

-Nie interesuje mnie to! – odparł chowając miecz do pochwy na plecach. – Jeśli twój pan chce mnie widzieć, niech w ciągu tygodnia pokaże się w ruinach Uzushio-gakure.

Naruto odwrócił się  i zaczął iść przez polanę omijając nieprzytomnych ludzi.