Naruto - smoczy pustelnik -26.

 Rozdział 26.

Na niebie było pełno ciemnych chmur,  z oddali było słychać grzmoty, oraz było widać błyski. Nadejście burzy było tylko kwestią czasu. Silny wiatr porywał w powietrze tumany kurzu i liści z drzew. Przed wejściem do ocalałego budynku stały dwie osoby.

-Kage Bunshin no Jutsu! – krzyknął mężczyzna, wykonując pieczęć.

Wokół jedynego ocalałego budynku w ruinach, pojawiło się kilkanaście klonów. Klony Naruto od razu wbiegły do środka, a oryginał wraz z Rei stali i  czekali przed budynkiem.

-Długo im to zajmie? – spytała kobieta, patrząc na wbiegające klony do budynku.

-Zależy ile jest zwoi. Podejrzewam, że zajmie to ze z tydzień.

-Tydzień?! – krzyknęła zaskoczona.

-Nie wrzeszcz tak. Jak chcesz to możesz sobie zrobić wolne.

-I niby co ja mam robić?

-A co robią kobiety jak mają wolne?  Nie wiem, spójrz może na mapę, może niedaleko są jakieś gorące źródła.

Rudowłosa od razu się rozmarzyła.

-Tak, tak, tak ! – zaczęła krzyczeć dziecięcym głosem. – Jak dawno nie byłam w gorących źródłach. To ja lecę!

Naruto patrzył się w jej plecy do póki nie zniknęła mu z oczu. Gdy tak się stało pokręcił głowa na boki i ruszył do wejścia budynku.

Gdy przeszedł przez drzwi, zobaczył dobrze zachowany mebel. Stanął przed dużym i szerokim biurkiem. Mebel był wykonany z ciemnego drewna. Zaraz na prawo były schody na górę, ale te go nie interesowało. Obrócił się w lewo i obszedł biurko. Za meblem były otwarte drzwi, przez które przeszedł.  Blondyn znalazł się na schodach prowadzących w dół.

Dzięki wspomnieniom klonów wiedział co go czeka i gdzie iść. Schody były oświetlane przez pochodnie zamocowane na ścianach. Gdy dotarł na dół zastał długi korytarz.

-Zaczyna się zabawa – powiedział do siebie.

Zgiął lekko kolana i skoczył na odległość około 2 metrów. Sekundę po jego wylądowaniu ze ścian wystrzeliły kolce, a podłoga zapadła się. Naruto spojrzał na to kątem oka i ruszył dalej. Zaledwie kilka kroków dalej tuż przed jego nosem przeleciał wielki miecz, zwisający z sufitu. Ostrze mimo wielu lat nadal było ostre, co przekonała Naruto kępka włosów, która spadła na ziemię.

Gdy miecz wbił się w ścianę, Naruto głośno odetchnął i ruszył dalej powolnym krokiem. Szedł powoli w gotowości na unik. Gdy w pewnym momencie jego noga lekko opadła niżej, niż poziom podłogi, od razu chciał zrobić unik, ale nie mógł tego zrobić. Spojrzał w dół i zobaczył kajdany na jego nodze.

 -Skąd one… - zaczął, ale dziwne dźwięki za jego pleców mu przerwały.

Odwrócił się, aby spojrzeć i od razu tego pożałował. Kawałek sufitu oderwało się, a na korytarz spadłą wielka, kamienna kula, która toczyła się z duża prędkością na Uzumakiego.

-Kuso! – zaklął głośno i chwycił łańcuch rękami.

Chciał go rozerwać, ale łańcuch ani drgnął. Kula była coraz bliżej, a on niemiał czasu na myślenie.

Nagle korytarz rozjaśnił się jasnym światłem płomienia. Prawa ręka blondyna zapłonęła, Naruto obrócił się i uderzył w kulę z całej siły.

Nastąpiła  silna eksplozja. Fala uderzeniowa zniszczyła łańcuch i kajdany, które trzymały nogę niebieskookiego. Ściany lekko się zdeformowały, ale nic się nie zawaliło. Przez korytarz rozeszła się fala ognia, po czym wypełnił się dymem i kurzem.

Minęło dobre kilka minut zanim Naruto mógł normalnie oddychać i patrzeć. Po kuli zostały tylko większe i mniejsze kawały kamienia. Mężczyzna spojrzał na resztki kuli, która miała go zgnieść i ruszył dalej.

-Fala uderzeniowa musiała wyłączyć pułapki – powiedział do siebie, gdy po kilkunastu metrów nie pojawiło się nic co miało go zabić.

Chłopak dopiero stanął, gdy wyszedł z tunelu do wielkiej Sali. Pomieszczenie było pod całymi ruinami, całe wypełnione regałami ze zwojami.

-Trochę mi tu zejdzie. Zapewne jest tu cała historia klanu, jego członkowie, a o jutsu nie wspomnę. Kage Bunshin no Jutsu.

----Dwa dni później-----

Rudowłosa kobieta zanurzyła się po same usta w gorącej wodzie. Na jej włosach leżał złożony ręcznik. Trwała w takiej pozycji kilkanaście sekund po czym wynurzyła głową i oparła się o ścianę basenu. Rozejrzała się po okolicy. W całych gorących źródłach obecnie była sama z płci pięknej. Z za ścianki dochodziły jakieś szmery, ale nie przejmowała się nimi.  Leżała tak sporo czasu, relaksując się.

Gdy szmery z męskiego przedziału ucichły mogła jeszcze bardziej się zrelaksować. Przez godzinę nic jej nie przeszkadzało, była tylko ona i cisza. Gdy jej palce stały się pomarszczone od wody, wynurzyła się. Wyszła na zimną posadzkę i zaczęła owijać się ręcznikiem.

Gdy miała ruszać do drzwi cos zaświeciło w jej oczy. Kobieta zaczęła się rozglądać, aż w końcu znalazła źródło odbijanego światła. Udając, że nic nie znalazła ruszyła do środka budynku w kierunku szatni.

W duchu była wściekła, a jej energia chciała ją roznieść. Szybko założyła swoje ubrania i wyszła z gorących źródeł. Odeszła na jakieś 100 metrów od budynku i wbiegła w las. Robiąc duże koło znalazła podglądacza.

-Ja ci dam stary pryku – wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Rudowłosa podeszła powoli do drzewa na którym siedział starzec i położyła na nim rękę. Kobieta zamknęła oczy i zaczęła koncentrować chakrę. Gdy je otworzyła były czerwone z pionową czarną źrenicą, a drzewo zostało otoczone przez ognisty słup.

Wszystko trwało kilka sekund. Ogień zniknął tak szybko jak się pojawił, a po drzewie został sam proch. Przed rudowłosą było coś białego z kolcami, wysokie na niecałe 2 metry. Po kilku sekundach kolce zaczęły malec ukazując jej oczom podglądacza.

-To ty! – krzyknęła wkurzona Rei. – Ty mnie podglądałeś w źródłach!

-Ty… jesteś przyjaciółką Naruto – powiedział zszokowany Jiraya.

Słońce zaszło dość szybko, a temperatura sporo się obniżyła. Na małej polanie, gdzieś po środku lasu paliło się ognisko. Przy nim na pniach siedziały dwie osoby. Jedną z nich byłą legendarna postać, rudowłosa kobieta z żółtej sukience. Jej krwiste oczy z uwagą wpatrywały się w ognisko.

Drugą osobą był pustelnik pochodzący z najsilniejszej wioski ze wszystkich Pięciu Wielkich Nacji. Jego białe włosy sięgały do ziemi, obok niego leżał wielki zwinięty zwój. Łokciami opierał się o kolana, a dłońmi podpierał brodę.

-To co mi powiedziałaś wymagało zaufania. Czemu to zrobiłaś?

-Ponieważ liczę, że się odwzajemnisz.

-Nie rozumiem.

-Potrzebuję pomocy w sprawie Naruto.

-Nadal nic nie rozumiem. Z tego co powiedziałaś to ma się dobrze.

-Taki wydaje się na zewnątrz. Jesteśmy emocjonalnie połączeni, więc wiem co czuję. W głębi serca czuje się samotny, odrzucony, uważa się za bękarta, a na samym dnie znajduje się miłość do ojca, którą próbuje maskować.

-Jak to maskować?

-Normalnie, ukrywa ją ukazując swoją godność.

-Więc jak mam ci pomóc.

-Sekret jego mocy jest taki, że nie ważne jak by się starał nie skrzywdzi kogoś kogo kocha. Z tego samego powodu ja potrzebuję jego pomocy do walki z bratem. W głębi serce go kocham i… - przerwała zamyślając się.

-Rozumiem, ale nadal nie wiem jak mam ci pomóc – powiedział wyciągając dziewczynę z letargu.

-Chciałabym, abyście jakoś spróbowali wyciągnąć tę miłość na wierzch.

-W pewnym sensie rozumiem o co ci chodzi i  chyba wiem co możemy zrobić. Musimy doprowadzić do spotkania Naruto z Minato.

-Jak to ma pomóc? – spytała Rei.

-Myślę, że w takiej sytuacji jedynie rodzicielski łomot pomoże – powiedział z zaangażowaniem w głosie, na co Rei zachichotała. – Pozostaje jedynie przekonać Minato do tego.

-Najlepiej by było, aby nikt się o tym nie dowiedział – powiedziała rudowłosa patrząc w oczy Jirayi.

-Nie o to chodzi. Gdy wtedy uciekłaś spod bramy, Minato przekonał Tsunade do ratowania Naruto. Powiedział, że jeśli jego śmierć uszczęśliwi Naruto to jest na nią gotów.

-To może być problem – powiedziała cicho kobieta spuszczając głowę.

-Mam pomysł – powiedział mężczyzna sięgając do kieszeni. – W Konosze za miesiąc zaczyna się Egzamin na Chunina. To nasza jedyna szansa na to, aby się spotkali – wyjaśnił podając rudowłosej zwój z zaproszeniem na egzamin.

-Przekonam go, aby wziął udział.

-Musimy się chyba rozstać – powiedział wstając.

-Tak – odparła uśmiechając się chytrze, co lekko zbiło z tropu Jirayę. – A to za podglądanie! – krzyknęła, a ubranie Jiraya zapłonęło.

Mężczyzna ruszył biegiem z krzykiem do rzeczki i wskoczył w nią. Gdy ugasił ogień,  wyszedł w spalonym ubraniu i w dodatku cały mokry. Rozejrzał się po polanie, ale nigdzie nie znalazł Rei.

-Przynajmniej nie bije jak Tsunade – powiedział do siebie.

Gdy Jiraya zaczął szukać swoich rzeczy, zauważył, że oprócz zwoju zawierającego pakt z ropuchami wszystko zostało spalone.

-MOJE NOTATKI! – krzyknął zrozpaczony na całą okolicę.

                                                                                                                                           

-----Kilka dni później-----

Rei właśnie wchodziła na teren byłej wioski ninja. Szukała swojego przyjaciela, aby od razu go poinformować o wycieczce do Konohy. Po przejściu wszystkich uliczek nadal nie znalazła blondyna. Obeszła cały budynek administracyjny, ale nigdzie nie było Naruto. Wyszła z ocalałego budynku i stanęła podpierając ręce na biodrach.

Nagle coś ją tknęło, aby spojrzeć w górę. Na czubku dachu w pozycji lotosu siedział Naruto. Rei od razu zaczęła wbiegać po ścianie. Gdy była na krawędzi ściany, zobaczyła, że mężczyzna medytuje. Miał zamknięte oczy, oddychał spokojnie, a dłonie miał złożone w pieczęć przed klatką piersiową.

Nagle zerwał się na nogi, wykonał kilka pieczęci i otwartą dłonią uderzył w podłoże. Na ziemi wokół blondyna pojawił się okrąg z czerwonych świecących znaków kanji. Na twarzy mężczyzny było widać wielkie skupienie. Nagle znaki, które tworzyły krąg, wystrzeliły we wszystkie strony, a po sekundzie nad całymi ruinami pojawiła się czerwona bariera. Powłoka po kilku sekundach stałą się niewidzialna.

Naruto rozluźnił się i z uśmiechem na twarzy podszedł do Rei.

-Co to było? – spytała zaskoczona kobieta.

-Jedno z jutsu, które zdążyłem opanować. Bardzo potężna bariera.

-Opanowałeś wszystkie jutsu?

-Nie – odparł trochę się śmiejąc. – Tylko kilka. Możemy już ruszać, klony część  przepisały, a resztę przeczytały.

-Dokąd?

-Nie wiem, a co?

-W Konosze nie długą jest Egzamin Na Chunina i…

-Chcesz zwiedzić wioskę? – spytał przerywając ją.

-A ty mógłbyś wziąć w nim udział.

-Po co? – spytał zaskakując rudowłosą. – Po za tym trzeba mieć drużynę i zaproszenie.

-Akurat znalazłam zaproszenie, więc…

-Skąd je masz? – spytał odbierając zwój.

-Znalazłam – odparła krótko. – To co? Chcesz przetestować nowe jutsu.

-W sumie… - zaczął spoglądając w czerwone oczy – czemu by nie. Może spotkam kogoś ciekawego.

-Na przykład Suzuko? – spytała z uśmiechem Rei, ale nie dostała odpowiedzi. – „Zadanie wykonane.”

-Do Konohy jest tydzień drogi, więc możemy ruszać wolnym tempem – powiedział i zeskoczył z dachu.

Naruto wylądował na ziemi, a po chwili Rei była obok niego. Spacerkiem zaczęli iść przez ruiny. Gdy do szli do granicy wioski, Rei zobaczyła czarne znaki na ziemi, tworzące okrąg, ale o nic nie pytała.

-Tak w ogóle to jaka jest Konoha?

Po zadanym pytaniu blondyn popadł w zamyślenie. Nie odzywał się przez dobre kilka minut.

-Jedyną rzeczą, która pamiętam z wioski są głowy Hokage – powiedział, w końcu podnosząc głowę i patrząc w niebo. –Gdy byłem mały pragnąłem, aby kiedyś zostać nim.

-W sensie Hokage?

-Teraz wiem, że to marzenie nigdy się nie spełni.

-Czemu? – spytała, na co Naruto spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem.

-To jest chyba jasne.

-Może nadszedł czas, abyś przebaczył ojcu. Wtedy to marzenie mogło by się spełnić.

-Już dawno przestałem marzyć – powiedział dalej patrząc się w niebo. – Ruszajmy!

----Tydzień później----

W Wiosce Ukrytej w Liściach trwały przygotowania do przyjęcia wielu gości. Każdy chciał wypaść jak najlepiej przed zagranicznymi gośćmi, a Egzamin był najlepsza okazją. Genini, którzy nie brali udziału w teście, mieli liczne zadania polegające na sprzątaniu wioski, czy dekorowaniu jej.

Minato jak zwykle rano, po przyjściu do gabinetu stał w oknie i patrzył się na wioskę. Powoli zbierał myśli i porządkował je, po czym siadał do wypełniania papierów. Na jego biurku ciągle znajdowało się zdjęcie jego syna i Kushiny.

Nagłe pukanie do drzwi wyrwało go z zamyślenia. Do gabinetu wszedł Fugaku Uchiha, ojciec Sasuke jednego z najlepszych geninów i przyszłości wioski oraz Itachiego wygnańca i szpiega wioski.

-Fugaku? – spytał zdziwiony Minato. – Co cię do mnie sprowadza?

-Chce zabrać Sasuke na indywidualny trening.

-I przyszedłeś tylko po to, aby mi to powiedzieć?

-Nie, jest jeszcze jedno.

-Co takiego?

-Dostałem wiadomość od Itachiego.

-Co pisze? – Minato od razu się wyprostował i spytał poważnym głosem.

-Pisze, że spotkał Orochimaru i mamy uważać na jinchuurikich na egzaminie.

-Jinchuurikich? Czy Akatsuki…

-Musimy być gotowi na atak.

-Rozumiem. Powiadom Shikaku, niech obmyśli jakiś plan, ale nie mów mu o Itachim.

-A o Orochimaru?

-O nim możesz mu powiedzieć.

Fugaku opuścił gabinet, a Minato odwrócił się na fotelu i spojrzał na niebo przez okno.

-Chyba nikt mnie już nie zaskoczy – powiedział do siebie.