Naruto - smoczy pustelnik - 40.

Naruto - smoczy pustelnik -40.

Blondwłosy mężczyzna oparł się łokciami o blat biurka a splecionymi dłońmi podpierał brodę. W ciszy słuchał raportu o misji, która zlecił jednemu ze swoich najlepszych shinobi.

Przed nim pośrodku gabinetu stały dwie osoby. Pierwszą z nich był czarnowlosy członek klanu Uchiha. Było widać, że Itachi jest bardzo zmęczony i potrzebuje odpoczynku. Jego strój był zniszczony. Miał kilka dziur gdzieniegdzie był przypalony albo rozszarpany.

Obok niego stała piękna rudowłosa kobieta o dzikich oczach. Na sobie miała lekką zbroję zakrywającą tylko część ciała. Na plecach miała założony miecz. Jej wyraz twarzy wyrażał zmartwienie.

-A gdzie jest Naruto? - zapytał Hokage po wysłuchaniu Itachiego.

-Został, aby walczyć z tym chłopakiem. Rozkazał Rei aby mnie zabrała - wyjaśnił członek klanu Uchiha.

Wzrok Minato stał się bardziej przenikliwy. Spojrzał na przyjaciółkę swojego syna.

-Proszę tak nie patrzeć. Doskonale wszyscy wiedzą, że jak ten idiota się na coś uprze to…

Nagły pomarańczowy błysk i huk uderzenia czegoś o podłogę przerwał Rei wypowiedź. Gdy się otrząsnęli zobaczyli dwa nieprzytomne ciała leżące na dywanie.

-Naruto! - krzyknęła Rei szybko do niego doskakując.

-Medyka! - wrzasnął Yondaime.

Dziewczyna obróciła rannego blondyna na plecy. Jego oddech wydawał się spokojny, mimo że jego wygląd znaczył inaczej. Naruto miał dużo poparzeń, a najbardziej prawą rękę. Jego ubiór był w opłakanym stanie. Na brzuchu można było zobaczyć jego pieczęć.

-On… - zaczęła Rei coraz bardziej się denerwując. -On zasnął?!

-Spokojnie - powiedział Itachi. -Musiał zużyć dużo energii.

-A to kto? - zapytał ojciec Naruto.

-To jest Haru - odparła lekko zdziwiona kobieta. -Dlaczego on tu jest?

-Musiało stać się tam coś poważnego - powiedział Itachi.

-Ten dzieciak nie ma jakiś poważnych ran - powiedział Minato oglądając chłopca. -Naruto jest poparzony.

-Poparzony? - powtórzyła Rei. -Nie powinien mieć oparzeń.

-A po tamtej technice?

-Obiecał, że nie będzie jej używać - powiedziała Rei, gdy jej ręce pokryła chakra.

Leczenie Uzumakiego trwało kilka minut. Dzięki umiejętnością smoka po poważnych poparzeniach zostały tylko zaczerwienione place na skórze.

-Jest już późno - stwierdził Minato patrząc przez okno. -Dobrze. Jutro zobaczymy co ma do powiedzenia Naruto, a do tego czasu chłopakiem zajmie się Anbu. Możecie się rozejść.

-Hai Hokage-sama!

Itachi zniknął w kłębie dymu. Rei podniosła swojego przyjaciela i również zniknęli w kłębie dymu.

-Strażnik!

Po chwili w gabinecie był członek Anbu.

-Zabierz go i niech ktoś go pilnuje do jutra.

-Hai!

Minato w końcu mógł odsapnąć. Usiadł na swoim fotelu i wypuścił głośno powietrze z płuc. Spojrzał na blat biurka i leżące na nim papiery.

-Walić to - powiedział do siebie i zniknął w Żółtym Błysku.

Wszędzie była ciemność, a on lewitował w powietrzu. Jego wzrok był zamglony, jakby było to puste ciało bez duszy. Nagle zamrugał, a błękitne oczy odzyskały swój blask.

Pokręcił głową, a spiczaste blondwłosy poruszyły się.

-Gdzie ja jestem?

-To jest specjalny wymiar, w którym możemy się spokojnie z kimś spotkać. Jest to już zapomniana technika, która znają tylko dwie istoty.

Obrócił się i zobaczył przed sobą swoją rudą przyjaciółkę. Miała na sobie swoją ulubioną żółtą sukienkę.

-Rei?

-Hai. Skoro ja je nie użyłam…

-Ja was tu wezwałem - powiedział męski głos zza pleców Naruto.

Za nim stał białowłosy chłopak. Miał na sobie sandały, ciemne spodnie i czarny podkoszulek na który był zarzucony poszarpany płaszcz. Na plecach miał wielki miecz.

-Dragor - powiedział Naruto.

-Po co nas wezwałeś? - zapytała Rei.

-Chcesz dalej walczyć? - dodał blondyn.

Rudowłosa lekko się zdziwiła słowem walka. W tej chwili jej układanka się złożyła.

-Oczywiście, że chcę z Tobą walczyć Naruto - powiedział pewnie białowłosy. -Przez twoje jutsu doznałem poważnych obrażeń. Jeszcze nikt mi tego nie zrobił! - krzyknął wyraźnie wściekły.

Musiało minąć kilka chwil, nim Dragor się uspokoił.

-W tym wymiarze nie można walczyć, służy on tylko do rozmowy.

-Skoro nie można tu walczyć to po co nas wezwałeś?

-Chce uzgodnić miejsce i czas walki - dodała Rei domyślając się powodu użycia jutsu przez jej brata.

Następny dzień przyszedł bardzo szybko. Hokage równo ze świtem wyszedł ze swojego domu.

Szedł w kierunku domu swojego syna. Musieli wyjaśnić wczorajsze zajście.

Jego mina wyrażała zamyślenie. Szedł z głową spuszczoną w dół. Jego płaszcz co chwilę zafalował na wietrze.

Po kilku minutach był przed drzwiami mieszkania Naruto. Już miał pukać, gdy usłyszał damski złowrogi krzyk i natychmiast drzwi otworzyły się, a w nich pojawiła się młodsza wersja Yondaime.

Naruto szybko przeanalizował sytuację, chwycił ojca za ramię i zniknęli w płomieniach. Pojawili się kilka ulic dalej.

-Uff. Trochę spokoju - westchnął Naruto.

-Co się stało?

-Rei się wkurzyła, bo nie chciałem iść na badania do Tsunade. Wprawdzie ona potrafi mnie leczyć, ale przebadać zawsze warto.

-Martwi się o ciebie. Można powiedzieć, że to jest miłość.

Minato lekko się zaśmiał na co Naruto spiorunował go wzrokiem.

-Nie będę tego komentował - powiedział na głos choć w myślach powiedział sobie coś innego.

-Coś Cię trapi? - spytał poważny już Hokage.

Stanęli przodem do siebie, a dwa lazurowe spojrzenia spotkały się. Naruto zbierał się w sobie.

-Ehh - westchnął młodszy Namikaze. -Powiem wprost. Muszę opuścić wioskę, przynajmniej na jakiś czas.

Wzrok Hokage od razu stał się podejrzliwy, a na twarzy pojawił się grymas. Ręce zawiesił na klatce.

-Może powiesz czemu?

-Muszę jeszcze potrenować nad jedną rzeczą, a w wiosce będzie to zbyt niebezpieczne - wyjaśnił pomijając prawdziwy cel.

-Co takiego?

-Panowanie nad chakra Rei. Jest tak samo silna albo i silniejsza od Kyubiego, więc nie mogę robić tego gdzieś tu.

-Rozumiem. Kiedy chcesz wyruszyć?

-Jeszcze dziś wieczorem.

Naruto i Minato rozeszli się. Yondaime udał się do swojej pracy, a jego syn wrócił do domu.

Uzumaki od razu zaczął się pakować. Ciągle miał wyrzuty, że okłamał tak swojego ojca, ale nie chciał nikogo martwić. Z pakowaniem uwinął się w godzinę. Rzucił torbę przy drzwiach i razem z Rei wyszli na Ramen.

Po drodze rozmawiali na różne tematy w międzyczasie, któreś zaśmiało się lekko.

Gdy weszli do Ichiraku zobaczyli cały Team 7. Od razu się przywitali i usiedli obok.

-Przyjdziesz jutro na nasz trening braciszku? - spytała nagle Suzuko.

-Wybacz Suzuko, ale wieczorem opuszczam wioskę - odparł Naruto.

-C...co? - spytała zszokowana blondynka. W jej czarnych oczach pojawiły się łzy.

-Mogę powiedzieć, że jest to w pewnym sensie misja. Wrócę za 2-3 tygodnie.

-Rozumiem. To może potrenujemy?

-W sumie czemu nie. Za godzinę na polu? Powalczymy na katany.

Naruto szybko zleciał cały dzień. Przez walczenie kataną przez kilka godzin był zmęczony, ale nie żałuję tego czasu spędzonego z siostrą.

Słońce już zachodziło, a Uzumaki szukał miejsca do zatrzymania się na noc. Gdy tylko znalazł polanę od razu na niej stanął.

W płomieniach pojawiła się Rei. Miała na sobie swoją ulubioną sukienkę. Z jej twarzy można było wywnioskować, że jest bardzo zamyślona.

-O czym tak myślisz cały dzień? - spytał Naruto, kończąc rozkładać namiot.

-O niczym - odparła i posłała mu wymuszony uśmiech.

-Rei wiem, że coś Cię trapi - powiedział blondyn i dmuchnął ogniem w stos drewna.

-Mam złe przeczucia co do tej walki. Po prostu boję się o Ciebie.

Naruto lekko drgnął na te słowa. Jeszcze nie słyszał, aby bała się o niego. Poczuł jakieś dziwne ciepło w sobie.

-Nie bój się. Wygramy to.

Rudowłosa skineła mu tylko głowa i usiadła przy ognisku oddając się ciszy. Naruto zrobił to samo.

Ich myśli krążyły wokół tego samego tematu. Walki z Dragorem, która miała się odbyć za tydzień.

Blondyn spoglądał co jakiś czas na przyjaciółkę. Zdał sobie sprawę ile razem przeszli. Co przeżyli, jak się zmieniali wraz z czasem. Naruto żałował jednego.

Między nimi była niewidzialna bariera w postaci różnych gatunków. On człowiek, a ona starożytnym smokiem. To było coś co jego uczucie nie przebije.

Blondyn nie zdawał sobie z tego sprawy, ale Rei również o tym myślała i zdała sobię sprawę z swoich uczuć do swojego pojemnika.