Naruto - smoczy pustelnik -11.

Rozdział 11

----Naruto---

Mnich zaprowadził nas do gabinetu Misuo. Po drodze cały czas oglądałem świątynię. Wszystko było idealnie odwzorowane, poza paroma elementami. Nawet drzewa zostały posadzone w te same miejsca.

Gdy weszliśmy do środka, uderzył nas lekki powiew wiatru. Okno było otwarte na rozszerz, a z niego był widok na pasmo gór. Misuo z wyglądu prawie nic się nie zmienił, może przybyło mi kilka zmarszczek. Siedział za biurkiem i patrzył w jakieś papiery. Mnich, który nas tu przyprowadził zniknął za drzwiami.

-Witajcie – powiedział nie odwracając wzroku od kartki. – Wszystko zostało załatwione przez Raikage i możecie tu zostać ile chcecie.

-Wyruszymy jutro rano, ale za to w drodze powrotnej chcielibyśmy zatrzymać się na trochę dłużej. Prawda dzieciaki? – powiedziała sensei, a Misuo zaczął coś pisać na kartce.

-Tak – odparłem, a mój stary znajomy zesztywniał.

Jego wzrok spotkał się z moim. Wydawałoby się, że przestał oddychać, ale po chwili wypuścił głośno powietrze.

-Naruto, drogi chłopce myślałem, że nie żyjesz – powiedział głośno, prawie krzycząc.

Wstał z krzesła i podszedł do mnie. Położył dłonie na moich barkach i zaczął mi się przyglądać. Cały mój Team patrzył się na to z głupkowatym spojrzeniem.

-Trochę urosłeś od naszego ostatniego spotkania.

-Trochę czasu minęło – odparłem, uśmiechając się i drapiąc z tyłu głowy.

-Znacie się? – spytała sensei.

-Tak – odparłem.

-Chodźcie zaprowadzę was do waszych pokoi.

Misuo prowadził nas przez ogród, gdzie odbywał się trening mnichów. Spojrzałem na nich ukradkiem, bo ciągle ktoś mi zadawał jakieś pytanie.

-Naruto poznajesz co oni trenują? – spytał nagle Misuo.

Odwróciłem głowę w ich stronę i zacząłem się przyglądać.

-Styl Taijutsu Świątyni Smoka – odparłem po chwili. – Chociaż…

-Co? – spytał ciekawsko Misuo.

-Albo dopiero zaczynają trening, albo idzie im to bardzo powoli – chyba usłyszeli co powiedziałem, bo wszyscy spojrzeli się na mnie wzrokiem zabójcy.

 -Ćwiczą  niecałe 3 miesiące.

-Więc idzie im powoli.

-Masz rację, jest to spowodowane tym, ze nigdy nie mieli do czynienia z innym stylem walki, niż świątyni, w której mieszkali. Jak widzisz – powiedział pokazując rękami na wszystkich. – Jest tu mieszanka mnichów ze wszystkich świątyń.

-Zgodzę się, że opanowanie stylu, którego nigdy się nie widziało jest trudne, ale patrząc na błędy jakie popełniają…

-Specjalista się znalazł! – prychnął, ktoś przerywając mi.

Przeleciałem po wszystkich wzrokiem i zatrzymałem się na siwowłosym chłopaku. Jego włosy sięgały do karku, prawą rękę miał zabandażowaną, a jego wyraz twarzy pokazywał, że nienawidzi całego świata.

-To jest Sora, pochodzi ze świątyni ognia. Sora powinieneś przeprosić…

-Nie trzeba – przerwałem, wtrącając się.

-I tak bym tego nie zrobił. Nie będę przepraszam jakiego pajaca, który wywyższa się…

-Czy ja się wywyższyłem? – spytałem przerywając mu.

-A myślisz, że takie przechwalania to co?

-Ja się nie przechwalałem, tylko powiedziałem swoje zdanie, ale wybacz jak ktoś nie potrafi...

-Że niby ja czegoś nie potrafię! – krzyknął, a mi zaczęły puszczać nerwy.

-Tak nie potrafisz!

-Osz ty mały.

-Dawaj, chcesz się bić!

-Naru… - zaczęła sensei, ale Misuo gestem ręki ja uciszył.

-Dobrze, więc Sora kontra Naruto. Proszę zrobić miejsce.

Mnisi od razu ustawili się w kółku, a ja i ten Sora stanęliśmy naprzeciw siebie.

-Pokaż jaki z ciebie twardziel. Ciekawe, czy w ogóle potrafisz jakiś styl.

Zignorowałem go, w głowie miałem myśli, czemu tak łatwo dałem się z prowokować. Przyjął dobrze mi znaną postawę. Pochylił się do tyłu i ugiął kolana. Ręce, zaciśnięte w pięści wystawił do przodu.

-Pokaże ci styl Świątyni Smoka. Pewnie nic o nim nie wiesz, wiec ci opowiem. Posiada od trzy formy, do ataku, obrony i kontrataku. Mimo różnej funkcji są bardzo podobne.

-Nie musisz mnie uczyć – powiedziałem przyjmując pozycję.

Pochyliłem się do przodu na ugiętych kolanach. Lewa ręka była przy klatce piersiowej, a prawa wyciągnięta w tył i do góry.

-Przyjąłeś postawę do obrony, więc ja przyjmę do ataku – powiedziałem, a wśród widowni zaczęły się szepty.

Ruszyłem biegiem do ataku. Moje ciosy były szybkie i celne, takie miały być w pierwszej fazie ataku. Sora dzielnie się bronił, ale w końcu przestał nadążać  za mną, wtedy zacząłem atakować silniej. Po chwili miał rozcięte usta, i łuk brwiowy, przez co prawe oko miał zalane krwią. Zepchnąłem go na kraniec naszego pola walki. Na jego twarzy był szok i niedowierzanie. Nie udało mu się wyprowadzić żadnego ataku, który mógłby mnie dotknąć. Gdy uznałem, że to koniec odskoczyłem do tyłu i stanąłem rozluźniając mięśnie.

Sora ledwo stał, opierając się jedną ręką o kolano. Było widać, że ledwo zipie, a w dodatku powoli tracił krew. Odwróciłem się do niego plecami, aby podejść do mojego Teamu.

-To nie koniec! – krzyknął i zaczął biec do mnie.

Odwróciłem głowę do niego i w ostatniej chwili uchyliłem się przed jego pięścią. Złapałem go za ramię lewą ręką, a prawa wyprowadziłem atak w szczękę.  Padł na ziemię, był przytomne, ale chyba nie mógł się ruszać.

-Sk…skąd zna…sz…

-Ten styl? – dokończyłem za niego, na co skinął głową. – Zamiast wyzywać mnie do ataku, spytał byś kim jestem. Ale odpowiadając na twoje pytanie, wychowałem się w Świątyni Smoka, jestem jedynym, który przeżył tamten felerny dzień. Jeśli cię to zainteresuję sam Styl Świątyni opanowałem w niecałe trzy miesiące.

Odwróciłem się do niego i podszedłem do mojego Teamu. Z wyglądu ich twarzy wywnioskowałem, ze są zaskoczeni i chyba nie do końca rozumiejąc co się przed chwilą stało.

-Czemu nic nie mówiłeś? – spytała Yuki.

-Chciałem zapomnieć o tamtym dniu, ale widocznie moje przeznaczenie mi na to nie pozwoli.

-Co masz na myśli? – spytała sensei.

-Nic. Możemy już iść?

-Tak – odparł Misuo. – Sora przyjdź do mnie później.

‘Tym razem szedłem na końcu, pogrążony w swoich myślach. W głowie ciągle miałem ryk, który słyszałem przed zniszczeniem Świątyni. Nim się spostrzegłem byłem przed przydzielonym mi pokojem. Od razu do niego wszedłem i nie wychodziłem do wieczora. Nawet Rei siedziała cicho.

Cały czas siedziałem w oknie i patrzyłem w góry. Odszedłem od niego tylko na chwilę po kanapkę z plecaka.

-„Nie możesz oglądać się za siebie. Musisz iść naprzód z podniesioną głową” – obok mnie pojawiła się Rei.

-Więc, czemu nie mogę zapomnieć.

-Widocznie coś chce, abyś pamiętał, abyś stał się silniejszy i mógł ochronić bliskich.

Zapanowała cisza. Zamyśliłem się nad jej słowami i musiałem przyznać jej trochę racji. Nie mogę wiecznie rozpamiętywać tego co się wtedy stało. Na szybie zauważyłem krople wody. Otworzyłem okno i wyszedłem na dach.

-Gdzie ty idziesz?

-Na dach.

-Zaraz się rozpada.

-No to co.

Rei miała rację, zaledwie parę minut później rozpętała się ulewa.

-----Narracja trzecio osobowa----

Przez korytarze świątyni szła brązowowłosa kobieta. Szła szybkim krokiem, a na jej twarzy było zaniepokojenie. W najbliższej okolicy było tylko słychać stukot jej butów o posadzkę. Gdy dotarła do drzwi, do których zmierzała szybko je otworzyła i weszła do środka. Był to bały pokój gościny, w którym była dwójka jej uczniów. Rozejrzała się szybko po pomieszczeniu, a następnie utkwiła swoje spojrzenie w swoich podopiecznych.

-Gdzie Naruto? – spytała, dalej stojąc w drzwiach.

-Nie wiemy, nie wychodził ze swojego pokoju – odparła dziewczyna.

-Stało się coś? – spytał Idate podnosząc się do siadu na kanapie.

-Musimy wracać do wioski, nie wiem czemu. Jutro rano wyruszamy.

Ich sensei wyszła z pokoju, zamykając  drzwi. Idate i Yuki spojrzeli na siebie i ruszyli do swoich pokoi. Umeri w tym czasie dotarła do pokoju trzeciego z jej uczniów. Zapukała, ale nie usłyszała odpowiedzi. Po kolejnej próbie nacisnęła na klamkę, drzwi się otworzyły a ona weszła do środka.

Oprócz otwartego okna nie zobaczyła nic dziwnego. Podbiegła do  niego i wychyliła lekko głowę.

-Chyba nie uciekł w ten deszcz? – spytała sama siebie.  – Może Misuo go widział.

Kobieta wybiegła z pokoju nie zamykając drzwi. Do gabinetu Misuo dotarła po kilku minutach. Po zapukaniu od razu weszła do środka.

-Przepraszam, ze przeszkadzam, ale czy może widziałeś…

-Naruto? Tak. Już dobrą godzinę medytuje na dachu.

Gestem ręki kazał podejść Umeri do okna. Wtedy go zobaczyła, blondyn siedział na dachu, a wokół niego krążył ogień.

-Medytuje w ten deszcz?

-Też mnie to lekko zdziwiło, ale gdy zobaczyłem ten ogień coś zrozumiałem.

-Co takiego?

-To on stworzył Święty Ogień.

-Jak to?

-Święty Ogień zawsze był, taki spokojny… Nie potrafię za bardzo tego wytłumaczyć – powiedział podśmiewając się. – Ale, gdy Naruto wszedł na teren świątyni, Ogień tak jakby się ożywił, stał się gorętszy, a jego barwa lekko przyciemniała. Jest taki sam, jak ten ogień, który krąży teraz wokół Naruto.

-Jak to on to stworzył? To tylko dziecko.

-Myślę, że powinnaś iść już spać.

Kobieta nic nie powiedziała, tylko chwilę popatrzyła w oczy Misuo i wyszła z jego gabinetu.

Rano wyruszyli w drogę powrotną. Idate i Yuki cały czas spoglądali na swojego kolegę, który wydawał się radosny, w przeciwieństwie do poprzedniego dnia, kiedy wydawał się smutny. Szedł pewnie po wąskiej ścieżce, w ogóle nie przejmując się klifem, który był pod nimi. Zejście z góry zajęło im cały dzień, w miarę szybkim tempem. Przez całą podróż panowała cisza. Gdy Umeri zażądała koniec podróży na dzisiaj, genini zaczęli rozkładać namioty. Naruto, który najszybciej rozłożył swój namiot, poszedł po drewno.

Gdy nazbierał tyle drewna, aby starczyło do rana, wrócił. O dziwo nikogo nie zastał. Ułożył drewno, a z jednego namiotu wyszła Yuki. Blondyn posłał jej pytające spojrzenie.

-Poszli złowić ryby – wyjaśniła, a Naruto skinął jej głową.

Chłopak zaczął ustawiać drewno, na ognisko. Gdy to zrobił upewnił się, że nikt go nie widzi i dotknął drewna, które po chwili zapaliło się.

Gdy tylko Yuki zobaczyła cień swojego ciała, odwróciła się i podeszła do ognia. Usiadła na trawie i wystawiła ręce do ognia, aby je ogrzać.

Naruto usiadł z drugiej strony i kunaiem zaczął strugać patyki na ryby. Chwilę później pojawił się ostatni genin z drużyny razem z ich sensei. Nieśli po dwie ryby dla każdego. Nie czekając na nic, zaczęli je nabijać i wkładać na ogień.

-Może nam w końcu cos wyjaśnisz? – powiedział Idate, przerywając ciszę.

-Co mam wyjaśniać? – odparł pytaniem blondyn, przekręcając rybę na drugi bok.

-No o sobie, o świątyni…

-To stare dzieje, które zamknąłem głęboko w swojej głowie.

-Ale jednak coś chcielibyśmy wiedzieć.

-Gdy miałem sześć lat, znalazł Takashi, był wtedy w podróży w poszukiwaniu ucznia – chłopak zaczął opowiadać, wpatrując się w ogień. -  Przyjął mnie pod swoje skrzydła i zabrał do świątyni. Tam żyłem razem z innymi mnichami do pewnego dnia. W czasie, gdy świątynia została zniszczona, nie było mnie w świątyni, potem żyłem jak pustelnik. Gdy trafiłem na waszą Żółwią wyspę, znalazł mnie Killer Bee i zabrał do wioski. To jest moje życie w skrócie – skończył mówić i zaczął jeść rybę.

-Jak udało ci się przeżyć? – spytał Idate.

-Można powiedzieć, że byłem najemnikiem. Brałem każde zlecenie, aby tylko zarobić na jedzenie.

-Zabiłeś kogoś? – spytała Umeri, która jak dotąd tylko słuchała historii swojego ucznia.

-Nie było miesiąca, abym nie widział czyjejś śmierci. Kilka ludzi zginęło z mojej winy, błędu jaki popełniłem – odparł patrząc sensei w oczy.

-Nie o to pytałam.

-Tak – odparł krótko, na poprzednie pytanie. Jego wzrok znowu padł na ognisko. – Pierwszy raz zabiłem bandytę, gdy jeszcze byłem w świątyni. Byłem w tedy na misji z przyjacielem.

-Na misji? – dopytała Yuki.

-Tak, Świątynie wykonują różne misje, aby móc  się utrzymać.

-Myślałem, że świątynie są utrzymywane przez wioski.

-Tylko nieliczne.

Między nimi zapanowała cisza.  Umeri, Yuki i Idate trawili informacje, który usłyszeli, a Naruto kończył swoje jedzenie.

-Przepraszam, że przeszkadzam – usłyszeli męski głos z za drzewa.

Odwrócili się w tamtą stronę i zobaczyli blondwłosego mężczyznę, w czarnym płaszczu w czerwone chmury.

-Katsu! – krzyknął składając jakąś pieczęć.

Nastąpił wybuch ładunku, który był między Yuki i Umeri. Fala odrzuciła wszystkich i powaliła na ziemię.

Naruto oszołomiony nagłym atakiem, ledwo się podniósł. Pierwszą osobą, którą zobaczył był Idate, który również powoli wstawał. Gdy wiatr rozwiał dym i kurz zobaczył jak ich sensei siłuje się na kunaie z jakimś facetem w masce. Jej lewa ręka zwisała bezwładnie w dół, z prawe udo wydawało się spuchnięte.  Zaczął się rozglądać za Yuki, ale nigdzie jej nie widział. W końcu zauważył jej ciało. Leżała nieruchomo na krańcu polany. Z daleka Naruto mógł zobaczyć, ze jej ręka jest wygięta pod nienaturalnym kątem.

-Sprawdź co z Yuki! – krzyknął Naruto do Idate i rzucił się na pomoc sensei.